Sensiz bir yeni gün daha başlıyor.
Hayalin ile uyuduğum her gecenin sabahında
Kabusunla uyanıyorum.
Bitmek tükenmek bilmeyen sancılarım var bu ara.
Bazen, hemen dışarı atıyorum kendimi…
Bir deniz kenarına yahut bir ormana.
İyi geliyor bana denizin kokusu martıların ötüşü…
Uzun uzun düşünüyorum sensizliği.
Sonra bir sahil kenarına çıkıp umutla bakıyorum uzaklara.
Ufuktan çıkan her gemiye el sallıyorum,
‘’Acaba seni bana getirir mi?’’ umuduyla.
Sayıyorum bugün ile birlikte gidişinin 37. ayı.
Ve artık ümit yetmiyor bana,
Çünkü sen içimde kanayan bir yara,
Gülüşümü kaybetmeme neden olan bir acısın.
Benden bitti artık bu son ümitti, son bekleyiş senin için.
Gözümden dökülen son damla yaş,
Bu da senin için koparttığım son papatya olsun.
Zaten olmayacak bir nedeni, gelmeyecek bir gideni ne kadar bekler ki insan?
