Öyle bir zamana denk geldik ki; ne kar yağıyor, ne yağmur.
Mevsimler sövüyor insanlığımıza,
Sonbahar anlatıyor yalnızlığımızı sokaklara,
Kıyamet kopuyor derinden kimse duymuyor.
Gök kararıyor, ay parçalanıyor,
Ne vakittir güneşte doğmuyor tepelerden.
Göller kuruyor, toprak çatlıyor,
Ağaçlarda esmez oldu serinden.
Sokaklarda çocukta kalmadı artık,
Memnunmudur aç gözlüler eserinden?
Gönül kırmakta şart olmuş sanki,
Ne vakittir ses yok gönül almanın haberinden.
Kaldırımlar ıslak, kaldırımlar yalnız.
Sokak lambaları da yanmıyor artık her yer karanlık.
Geçmiş gelecekten daha sancısızdı,
İnsanlığımızı hatırlatan tek bir güzel şey bırakmadık.
Hiç garantisi yok güzel günlerin geleceğinden!
Her şey bir şüphe bir muamma olmuş,
Umutta kalmadı zaten insanlığın zaferinden!
