Artık yazmam diye bin kez söz verdim
Kendimi bir türlü alamıyorum
Her düşlediğimde gülünü gördüm
Gönlümden bir türlü silemiyorum
Aklım da kalmadı deli miyim ben
Abdal Mecnun yoksa veli miyim ben
Yahut sevgilinin kulu muyum ben
Ömrüm hazan oldu gülemiyorum
Duydum ki bahtiyar mesut yaşarmış
Ah mısralarımı duyar şaşarmış
Kimi zaman okur söyler coşarmış
Ben kalbimi ondan alamıyorum
Bahar gelip geçti ömür kış oldu
Gençlik uzaklara göçen kuş oldu
Yâre kavuşmak mı o da düş oldu
Niçin yaşıyorum bilemiyorum
Yine de bir ümit öteden önce
Açılmaz inanın o bana gonca
Son nefese kadar ruhum yolunca
Gidecek ardından kalamıyorum...
İstanbul, 12.10.2024