Emine Kösebalaban Yazdı: Unutulan Güzellikler
Kimsenin vakti yok,
Bir an durup düşünmeye;
Bir kuşun ötüşünde,
Sessizliği duymaya.
Gözlerimiz betonla örtülü,
Demirin soğuk parıltısında,
Dünyanın hızla dönen çarkında,
Küçük mutluluklar kaybolup gider.
Yağmur damlaları,
Pencereye vurur usulca,
Sızar anılar zihnimize,
Ama kimsenin fark etmeye vakti yok.
Gece iner sessizce,
Yalnız kalır ince şeyler:
Bir gülüş, bir dokunuş,
Bir çiçeğin açışı, bir çocuğun gülümsemesi.
Denizler dalgalanır,
Hayaller kıyıya vurur,
Bir yıldız kayar gökyüzünde,
Dileklerimizle birlikte unutulur.
Bir gün belki,
Birileri durup bakar bu koşturmaya,
Gözden kaçan incelikleri görür,
Ve yeniden açılır kalpler.
O gün,
Bir yaprağın dansını fark ederiz rüzgarda,
Sabahın ilk ışıklarıyla,
Asıl olanın hız değil,
Sessiz bir sevdanın güzelliği olduğunu anlarız.
Belki biri sorar o zaman:
"Neden bu kadar acele ediyoruz?"
Cevap veririz, hafif bir duraksamayla:
"Çünkü kimsenin vakti yok."
Ama o gün geldiğinde,
Dururuz belki, anlarız,
Gözlerimiz açılır,
Ve çiçekler yeniden açar, ilkbahar gelir.
